Van oudsher heeft het CDA de portefeuille Ruimtelijke Ordening in Gemeente Waterland. Zo ook Jelle Kaars, die als wethouder belast is met een aantal flinke uitdagingen op dit gebied. We praten met hem bij over de lopende projecten die zijn aandacht hebben.
De grootste uitdaging sinds decennia is de transformatie van het Galgeriet in Monnickendam. Jelle: ‘Het Stedenbouwkundig Programma van Eisen (SPvE) hebben we inmiddels vastgesteld in de Raad. De afgelopen weken is ook het bestemmingsplan in de Raad aan de orde geweest. Daardoor is nu de tijd aangebroken om de burgers te horen. Er is 6 weken gelegenheid tot inspraak. Een andere zienswijze indienen op dit bestemmingsplan kan uitsluitend nog in deze periode. Als dat nu niet gebeurt, kan dat niet meer bij het definitieve bestemmingsplan. Ik verwacht dat we dat in juni, na de verwerking van de zienswijzen, in de Raad gaan vastleggen.’
Duidelijkheid
Het bedrijventerrein wordt leger en leger: ‘Project Galgeriet loopt al 20 jaar. Ik heb niet de illusie dat we na 20 jaar ineens wel alle mensen tevreden kunnen stellen, maar we proberen wel zoveel mogelijk te luisteren naar inwoners en ondernemers. Ik denk dat de tijd er ook rijp voor is nu. De plannen zijn economisch uitvoerbaar en we werken samen met partijen die dezelfde visie delen. Voor veel bedrijven zijn goede oplossingen gevonden, met een aantal bedrijven zijn we nog in gesprek. In sommige gevallen gaat het om uitplaatsing, omdat zij aan milieueisen moeten voldoen, en sommige bedrijven worden ingepast in het plan. Het is natuurlijk niet altijd een leuke boodschap die we moeten brengen, maar er is nu wel eindelijk duidelijkheid. Veel ondernemers zaten in een impasse door de onduidelijkheid van de afgelopen decennia. Aan ‘misschien’ hebben ondernemers niets.’
Het uiteindelijke doel is om het gehele Galgeriet, inclusief het terrein van Jachthaven Waterland, te ontwikkelen: ‘De ontwikkeling start langs de kant van de dijk en breidt zich vervolgens naar achter, naar het terrein van de familie Zetzema, uit. Een deel van de jachthaven daar wordt gedempt, zodat er ruimte is voor de ontwikkeling van in totaal maximaal 700 woningen, een supermarkt en een hotel. Het streven is om eind 2019 de eerste paal de grond in te krijgen en om over 8 jaar het project afgerond te hebben. Dat is een uitdaging, want de planning is krap. Het betekent dat we er bovenop moeten zitten.’
Andere locaties
Niet alleen het Galgeriet heeft de aandacht van de wethouder: ‘Al enige tijd geleden is besloten om de uitbreiding van de Dollard niet door te laten gaan. Deze uitbreiding was bedoeld voor de uitplaatsing van bedrijven van het Galgeriet, maar bij gebrek aan animo hoeft die uitbreiding er niet te komen. Op de voormalige Kebo-locatie in Broek in Waterland ligt de ontwikkeling niet in onze handen. De grond is eigendom van een projectontwikkelaar. Hij weet wat onze randvoorwaarden zijn voor het ontwikkelplan. Natuurlijk houden wij regelmatig vinger aan de pols, maar tot op heden is daar nog geen concreet en passend plan voor ingediend en dus is het voor ons ook afwachten.’
Waar de gemeente wél invloed op heeft is de ontwikkeling van eigen grond: ‘We gaan een nieuw bestemmingsplan maken voor een deel van de grond van een sportveld op Marken. Dat moet omgelegd worden en daar gaan we tussen de 70 en 90 woningen realiseren. Daarvoor gaan we op zoek naar een ontwikkelaar die voldoet aan de wensen die we hier voor ogen hebben, zoals waterbewust en gasloos bouwen. Ook dit is een uitdagend project, maar ik heb ooit gezegd dat daar in 2021 de eerste paal de grond in moet, dus daar houd ik me nog steeds aan vast.’
Voortvarend
Jelle sluit af: ‘De gemeente krijgt vaak de zwarte piet toegespeeld dat bouwprojecten zo lang duren. Ik zit in de gelukkige situatie dat ik wethouder Ruimtelijke Ordening ben waarbij ik, in het geval van Marken, mag bouwen op eigen grond, waardoor we niet afhankelijk zijn van ontwikkelaars. We hebben één project waar we afhankelijk zijn van projectontwikkelaars op de Kebo-locatie en dat ligt al 8 jaar stil. Nu zie je dat we, als het gaat om grond van de gemeente zelf veel sneller zijn. Het bewijst dat het niet altijd aan de gemeente ligt.’
