Eind februari openden de deuren van de nieuwe locatie van eetcafé De Ouwe Blauwe in Monnickendam. Eigenaren Jaap en Rico de Rover hebben na twaalf jaar hun oude vertrouwde plek op het Galgeriet verruild voor een pracht stek aan de oude havenkom. Vader en zoon hebben er, ondanks de coronacrisis, alle vertrouwen in dat ze in dit nieuwe onderkomen hun succesnummer, waar ook nieuwe plannen voor zijn, kunnen voortzetten.
Binnen een paar maanden tijd is het voormalige Markerveerhuis omgetoverd tot eetcafé De Ouwe Blauwe. ‘Dit pand is eigendom van Hakvoort. Rico, mijn vrouw en ik werden benaderd of wij interesse hadden om deze locatie te huren’, vertelt Jaap. ‘Met het oog op de toekomst van het Galgeriet hadden wij daar oren naar. Een motormaatje van mij, John Dekker, is eigenaar van Infrashop en hij heeft voor deze locatie een 3D-ontwerp gemaakt. Hij heeft heel mooi de stijl van de oude plek in een nieuw jasje gestoken. De mannen van Hakvoort waren ook enthousiast en toen zijn we gezamenlijk het traject aangegaan. Nu zit je eigenlijk in die 3D-video. Alleen de bar is iets veranderd.’
Borrelhoek, dinerzaal en serre
Momenteel beschikken ze over 90 zitplaatsen. ‘Voorheen waren dat er 50 en moesten we geregeld mensen teleurstellen’, zegt Rico. Met het terras erbij kunnen we 135 gasten verwelkomen. Ook is er sinds mei een vergunning voor een terras naast de Lange Brug. Daarmee komen we, buiten coronatijd, op 175 zitplekken uit. Deze locatie beschikt eigenlijk over drie gedeeltes. Eentje om te borrelen, een dinerzaal en de serre.’
‘Onze connectie met Monnickendam is ooit op deze plek begonnen’, vertelt Jaap. ‘In 1982 ging ik met de marine mijn eerste wereldreis maken. Nadat ik na zeven maanden thuiskwam, waren mijn ouders van Amsterdam naar Monnickendam verhuisd. Mijn moeder werkte toen in het Markerveerhuis en zij woonden hierboven. Destijds ging ik bij mijn ouders op visite en nu bij mijn zoon, want sinds kort woont Rico daar. Het feest begint en eindigt hier. Dat is toch bizar? Voor mij is het cirkeltje nu rond. Het uitzicht was én is onbetaalbaar. Dit het mooiste plekje van Monnickendam.’
Jaap: ‘Dit het mooiste plekje van Monnickendam’
Showtime
Op vrijdag 28 februari hadden de horecamannen een try-out met genodigden en op zaterdag 29 februari was de officiële opening. Al drie maanden voor die tijd waren alle plaatsen gereserveerd. ‘De eerste twee uur was er paniek’, zegt Rico. ‘Twaalf jaar lang waren we iets gewend. We handelden met onze ogen dicht en waren perfect op elkaar ingespeeld. Hier moet alles nog routine worden. De tweede avond zijn mijn vader en ik, wat we nooit doen, even gaan zitten om gewoon te genieten. Op dat moment was dat wel op zijn plaats. Elke keer als ik hier over de drempel stap, ben ik trots. Dit nieuwe onderkomen voelt als voor het “echie”. We zijn zakelijk volwassen geworden.’
Jaap: ‘De reacties van de gasten zijn overweldigend. We horen vaak dat het gevoel, de warmte en de knusheid van de oude locatie hier ook merkbaar zijn. Dat vind ik het grootste compliment. Het sfeertje en de gezelligheid is behouden gebleven. Bij de start kende niemand ons en nu twaalf jaar later hebben we veel credits opgebouwd. Dat hebben we de afgelopen maanden dat we dicht moesten ook gemerkt met het afhalen en bezorgen. Het maakte de stap om hierheen te verhuizen makkelijker.’
Lunch en vrijdagmiddagborrel
Ook hebben de heren al verdere plannen voor ogen. ‘We zijn nu ook open voor de lunch’, zegt Rico. ‘Voor we daarmee begonnen, wilden we eerst even op adem komen. In het begin verkochten we liever “nee”, dan dat het fout ging. Daarnaast willen we de vrijdagmiddagborrel terugbrengen. In de serre of op het terras kunnen Monnickendammers ongedwongen een gezellig drankje drinken. Het plan is ook dat we zes dagen per week opengaan. Om dat te realiseren zullen we wellicht een bedrijfsleider aan moeten stellen en moeten we dus leren om taken uit handen te geven. Nu zijn mijn vader en/of ik altijd aanwezig, maar met de ruimere openingstijden lukt dat misschien niet. Gelukkig woon ik boven de zaak en heb ik vanuit mijn raam uitzicht op het terras. Als ik zie dat het te druk wordt, ben ik zo beneden…’
