Op boerderij Hoeve Meerzicht in de Monnickenmeer leiden Piet en Paula Kalverboer een allesbehalve saai leven. Naast de 120 melkkoeien die zij verzorgen, komen ook mensen van over de hele wereld ‘bij hen op visite’ in de Bed & Breakfast. Bij uitstek een van de beste plekken van de streek om het plattelandsgevoel te ervaren.
Piet is geboren op de boerderij in de Monnickenmeer. ‘Ik ben de vierde generatie van de familie die hier woont’, zegt Piet. ‘Paula en ik hebben even kort in een flat in Monnickendam gewoond, maar vanwege de gezondheid van mijn vader zijn we na vier jaar weer terug naar mijn oude stek verhuisd. We hebben drie kinderen en één van onze zoons, Gerco, weet zeker dat hij het bedrijf wil overnemen. Die is ook al toegetreden tot de maatschap. Onze andere zoon Jos is technisch aangelegd en helpt naast zijn werk graag bij reparaties en trekkerwerk. Onze dochter Cathy is werkzaam in het onderwijs.’
Van hooiberg tot B&B
Eigenlijk bestaat het bedrijf uit vier onderdelen. ‘De melkveehouderij, het verhuren van mankracht, de Bed & Breakfast en we leveren energie aan het net vanuit de zonnepanelen’, zegt Paula. ‘In 2008 openden we de deuren van de B&B. Daarvoor had ik een kantoorfunctie bij een bedrijf in Monnickendam. Toen Piet zijn vader wegviel en de buurman vertrok, is het idee ontstaan. We hebben een aantal informatieavonden over verbreding van de landbouw bijgewoond. Van daaruit kwam het plan om de oude hooiberg opnieuw op te trekken en tot een B&B te maken. Die bestaat nu uit vijf kamers en een eetruimte. Sinds 1 oktober is het weer stil in de B&B wegens de beperkingen omtrent het coronavirus. Van juli tot oktober zaten we helemaal vol. De twaalf jaar ervoor hebben we het ook constant druk gehad. Gelukkig komen de eerste aanvragen weer binnen. Daarnaast bieden we ook een vergaderruimte te huur aan. Die bevindt zich boven in de stal, waar vandaan je op de koeien uitkijkt.’
‘We vinden ook dieren-welzijn erg belangrijk’
Interessante gesprekken
Er lopen 120 melk- en kalfkoeien rond op boerderij Hoeve Meerzicht. Piet: ‘We zouden volgens onze NB-vergunning nog meer vee mogen hebben, maar daar komen we nog niet aan. Dan heeft onze zoon nog de kans om te groeien. In 2015 hebben we een nieuwe stal gebouwd. Gelukkig hebben we dat toen gedaan, want door alle wetgeving worden dat soort zaken steeds lastiger te realiseren. Er komen steeds meer regels bij en de bijhorende papierwinkel eromheen kost veel tijd en geld. Wat dat aangaat wordt het ook binnen onze sector steeds ingewikkelder. Ik maak me weleens druk over het feit dat wij als agrariërs vaak ten onrechte van dingen de schuld krijgen. Het wordt vergeten dat wat onze koeien uitstoten, ook weer wordt omgezet. Het gras op ons land neemt CO2 op. Onder andere door de media wordt een bepaald beeld over de veehouderij gecreëerd en dat is jammer.’
‘Dat levert wel interessante gesprekken met de gasten op’, voegt Paula toe. ‘Het is vaak zo dat zij na hun verblijf met een andere gedachte het erf verlaten. Ik vind dat mooi om te zien.’
Mooie stek
‘De gasten die we ontvangen zijn afkomstig van over de hele wereld’, zegt Paula. ‘In de B&B hebben we een wereldkaart hangen waarop we met stickers bijhouden uit welke windstreken we mensen hebben ontvangen. Elk werelddeel is bijna vol geplakt. Iedereen heeft een eigen bijzonder verhaal. Zo hebben we eens leden van de geloofsgemeenschap Amish ontvangen, maar bijvoorbeeld ook een oud agrariër. Daar had Piet een leuke klik mee en toen zijn zij bij de buurman bij de melkrobot gaan kijken.’
Piet: ‘Ik zeg weleens, we hebben een hotel voor mens en dier. Een nieuwe stal voor de koeien en een B&B voor de gasten. Beide verblijven moeten op een mooie stek en luxe zijn. We vinden ook dierenwelzijn erg belangrijk.’
Altijd of nooit
‘Zondag proberen we alleen het noodzakelijke te doen, zoals de koeien voeren en het melken’, sluit Paula af. ‘Dat zien we ook niet als werk. Piet en ik vullen elkaar heel goed aan en bij drukte helpen we elkaar. Ons werk- en privéleven loopt aardig door elkaar heen, maar we hebben nooit het gevoel dat iets moet. Ik weet ook niet hoe we dat nou eigenlijk moeten zien, of we juist altijd of juist nooit aan het werk zijn…’
